Om stil te luisteren

0

„Ik wou wel/' zei Tinie zacht, „Ik wou wel graag het eenige 0 kind in huis zijn.”    0

„Dat ben je toch niet," zei Anneke, „want ik ben    er dan ook."    0

Tinie dacht na.    0

„Nee, toch niet," zei ze, „want ik moet er bij zijn, als broertje    0

gewasschen wordt."    ^    0

„Jettie misschien," zei Linie.

„Jettie?" zei Tinie boos. „Die kunnen wij toch niet missen? Daar spelen we toch altijd zoo gezellig mee?"

Dat was waar. Nee, dat kon niet.

„Bert dan?"

Nee, Bert zou niet willen. Die had niets aan Anneke's poppen en meisjesspeelgoed. Die moest bouwen en timmeren en zagen, — nee, dat kon niet.

,/t Spijt me," zei Linie medelijdend tegen Anneke. „We kunnen geen van allen. Maar jij mag wel vaak bij ons spelen, hoor!"

Dat gebeurde toen ook heel dikwijls.

En Tinie had geen medelijden meer met zichzelf, alleen maar met Anneke, die zoo alleen in huis was.

Maar een jaar later hoefde ze    H

ook geen medelijden meer met Anneke te hebben.    0

Want toen was er in Anneke's huis ook een broertje gekomen.    0

Een pop, die bewegen kon, en die gewasschen werd en aan-    0

gekleed, en waar Anneke zoo veel naar mocht kijken als ze maar    0

0 0 0 0 •0

7 00