Om stil te luisteren

__

0    „ ,    0

jïj    Ze kan niet eens nog lezen;    0

jij    Toch zal 't wel prachtig wezen,    JïJ

jg    Al zing je 'thaar niet na!    0

0 . 0

jij    Sofietje sp>eelt een liedje.    0

jij    En 't mooiste van de grap:    0

jij    Je zoudt het niet gelooven, —    0

jïj    Het boek staat onderst-boven!    0

jij    Wat is dat kind toch knap!    0

0   0

0    0

0    3.    De Heidekindertjes.    0

0    0

jij    Ze woonden midden op de hei, de groote, groote hei.    0

0    Daar woonden ze al zoo lang, heelemaal alleen met Hei-    0

0    moedertje, in hun huisje van heitakken.    0

0    Dat huisje was héél klein. Maar het behoefde ook niet groot    0

jij    te zijn, want de heikindertjes waren zelf zulke hummels. En    0

51    Heimoedertje, och, dat was maar zoo’n klein    Moedertje.    0

0    Wie had hun huisje wel gebouwd?    0

0    Heimoedertje?    0

0    Neen, heelemaal niet!    0

0    De kindertjes dan?    0

0    Neen, hoor!    0

0    Wie    dan?    0

0    Dat    zal ik je vertellen.    0

0    Toen Moedertje met de kindertjes op de groote hei kwam, om    0

0    daar te gaan wonen, zocht ze overal, of er    niet    een    huisje stond. 0

0    Maar er was niets te vinden.    0

0    En toen ze zoo liepen te zoeken, kwamen ze langs een mieren-    0

0    hoop.    0

0    „Beste miertjes,” zei Heimoedertje, „weten jullie misschien    0

0    een huisje voor mij te vinden?”    0

0    Een    paar mieren hielden    even    op    met    werken    en dachten    na.    0

0    „Ik    weet hier in de buurt wel    een    leeg    vogelnestje,    zei er een.    0

0 „Maar dat is zeker te klein, hè?”    .    0

0    0

0000000000000000000000000000 9 00