Het eerste tandje

En ze mocht kie-zen wat ze zou-den e-ten. En ze mocht haar mooi-ste jurk-je aan. En bij haar bord-je ston-den bloe-me-tjes. Maar aan haar ei-gen bloe-men dacht ze niet.

Dat was niet zoo heel mooi van Han-nie. Die ar-me bloe-men moch-ten toch óók wel een leu-ken dag heb-ben! Vi-ool-tje zei:

„Ik be-grijp niet waar Han-nie blijft. An-ders ver-geet ze ons nooit.”

En de an-de-re bloe-men zei-den:

„Wij be-grij-pen er ook niets van.”

Om acht uur ging Han-nie naar bed. An-ders al-tijd om ze-ven uur.

Maar om-dat ze ja-rig was, mocht ze een uur lan-ger op blij-ven.

Toen ze klaar was om in bed te stap-pen, schrok ze op eens.

„O, moe-der!” zei ze.