Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

Na het eerste korte verhaal Het ogenblik, dat werd gepubliceerd in de Socialistische Gids, kwam er in ruim twee jaar tijd veel uit haar handen. Meer schetsen en verhalen en niet minder dan drie romans: 'Ik schreef maar raak.' De eerste, over de ondergang van een tirannieke bankdirecteur, werd nooit uitgegeven. Ze vond het niet goed genoeg. Alleen een paar fragmenten ervan werden in 19 31 gepubliceerd in De socialistische gids. In de zomer van 1929 ging ze met de manuscripten van twee romans op bezoek bij uitgever C.A.J. van Dishoeck, De wonderbare genezing en De biecht. Van Dishoeck wilde ze allebei uitgeven. Hij vond De wonderbare genezing het geschiktste voor een debuut. Het verscheen in de herfst van dat jaar, onder haar meisjesnaam Marianne Philips. Het boek bleef niet onopgemerkt: 'een klein meesterwerk', schreef De Nieuwe Courant.

Dat was bijzonder, want in die tijd was er volgens recensent Albert Helman van De Groene een stoet van Hollandse romancières die de markt overspoelden 'met hun minieme, verpieterde, fatsoenlijk-wulpse, driehonderd bladzijden over een coïtus piekerende, wilde vloed hunner ranzige fantasietjes'. Maar Marianne Philips was de gelukkige uitzondering, schreef hij, dankzij haar romantalent. Toch komt haar thema op het eerste gezicht dicht bij de door Helman gewraakte 'hobbe-zakliteratuur'.

Een alleenstaand kantoormeisje, Johanna Vaassen, begint een dagboek. 'Vandaag ben ik tweeëndertig geworden en niemand heeft mij gefeliciteerd.' Zij lijdt aan tuberculose en moet het bed houden in haar pen-sionkamer. De eentonigheid van de dagen wordt doorbroken door de dokter, die belangstelling voor haar toont en boeken voor haar meeneemt. En door een jong paar dat de kamer naast haar betrekt. Noodgedwongen is ze getuige van hun onstuimige liefdesleven aan de andere kant van de muur. Ze wordt verliefd op de dokter, laat hem dat merken door tijdens een spreekuur zijn hoofd in haar handen te nemen. Hij wijst haar af,

42