Napoleons laatste levensjaren

EERSTE HOOFDSTUK

Nadat de slag bij Waterloo verloren was, haastte Napoleon zich — tegen den raad van zijn broers en van zijn ministers, die het beter vonden, dat hij te Laon zou blijven, om daar de overblijfselen van zijn leger rondom zich te verzamelen — naar Parijs, wijl hij daar zijn geslagen leger met nieuwe troepen zou kunnen versterken en ook uit vrees voor het verraad, dat hij in het ministerie, zoowel als in de Kamer voelde dreigen. Niet alleen om zijn kroon te redden, maar ook om het land tegen de gëallieerden te kunnen verdedigen, voelde hij, dat zijn tegenwoordigheid te Parijs dringend noodig was. Den 20sten Juni 1815, ’s morgens om acht uur, kwam hij uitgeput en terneergeslagen, op het Elysée aan.

Gedeeltelijk door het dreigement van de Kamer, waar La Fayette tot Lucien, die er als boodschapper van den Keizer tegenwoordig was, durfde zeggen: „Dites a votre frère de nous envoyer son abdication, sinon nous lui enverrons sa déchéance;” gedeeltelijk en voornamelijk, wijl hij niet de verantwoordelijkheid op zich wilde nemen, de Kamer te ontbinden en, door aan de regeering te blijven te beletten, dat Frankrijk een invasie der gëallieerden zou ontgaan, waar deze beweerden, dat zij niet tegen Frankrijk, maar tegen hèm optraden en geen vrede wilden sluiten, zoolang hij aan het hoofd stond, besloot hij den 21sten Juni afstand van de regeering te doen en zijn zoon als zijn opvolger te benoemen.

Niet zoodra echter is zijn voornemen bekend, of van alle kanten loopt de bevolking van Parijs naar het Elysée, om te betoogen, dat hij als keizer zou blijven regeeren. Napoleon echter volhardde bij zijn eenmaal genomen besluit en vertrekt — wijl zijn aanwezigheid te Parijs de opgewondenheid der