Stille uren

26 STILLE UREN.

geluid, die wanhopige snikking van haar woorden.

Nooit zouden ze weer komen die avonden, nooit zou hij weer voelen die zanging van geluk door zijn dagen.

Langzaam stappend naar het venster leunde hij zijn hoofd tegen de koele hardheid van het glas, waarlangs week de regendruppels begonnen neer te glijden uit de donkere lucht.

Buiten treurde de eenzaame dag heen, een weemoedige verlatenheid klagend over den dood-lig-genden grond. In een verwaarloosde groezeling van nat-bruine bladeren en neêrgewaaide takken, droefde de tuin, verlaten, kleurloos onder het wijkende licht van den wolk-grijzen hemel.

Daar ook waren voor hem uren weggelicht van mooi leven, uren waarin hij haar had gezien in de volheid van haar jonge kracht, uren waarin hij gevoeld had dat haar opjuichend bestaan zonde een hel-kleurende klank rondom haar bewegen.

Eén dag vooral, in ’t begin van hun getrouwd zijn zag hij weer. Hij was thuis gekomen en de meid had hem gezegd dat zij in den tuin was. Hij was naar den tuin gegaan en hij had haar gezien in haar licht-roze ochtendjapon, haar verwarde