Line

huis leefde, den eentoonigen, dag aan dag denzelfden gang van het huishouden, haar telkens opheftigende behoefte naar lucht, haar verlangen om een tijdlang weg te zijn uit de benauwde drukking van de sombere kamer.

Voorzichtig, langsaam probeerend had hij toen van de oude dames gedaan gekregen, dat haar leven veranderde, dat zij eiken dag een paar uur de deur uitmocht. En in het vervolg ging zij, nadat zij den doctor had uitgelaten, de straat op en keerde zij niet eer naar huis vóór het koffie-drinken.

Soms bleef zij in de stad, loopend langs de wegen die zij kende, opzenuwend in de warrelende menschen-drukte langs haar alleen gaan, prettig voelend door de moe-opwindende roezing van geluid rondom haar hoofd. Maar op andere dagen voelde zij een matte behoefte om langsaam, rustig te stappen langs stille wegen, zonder lastig menschenbeweeg tegen haar peinsen. Dan zocht zij de oude gedeelten van de stad, smalle, leeg-liggende grachtjes, waartusschen het donker-gladde water roerloos lag met den recht-diep-kleurenden weerschijn der gebouwen, methoog-steilende bruggen waarvan zij ver neerzag in de wijde bochting van oud-gevelende huizenrijen, geheimzinnig veelwetend starend boven de logge zwartheid van vuil-deinende spiegeling. Tusschen hoog-grauwe huizen liep zij in smalle steegjes, donker stil-schaduwend onder het wolken van geluid dat uit de drukke zon-helle hoofdstraten overwolkte, verder en verder dwalend van huis, niet wetend waar zij was, tot zij plotseling weer stond op een plek die zij vaag her-

54