Line

koelte, waarin het scherp-geurend wolken der pijn-boomen beweegloos dreef, onder de stille schaduw der incentoppende takken. Door de wijd-suizende hitte-stilte trok telkens even kort-streepend, het langs-soemen van insecten, waartusschen het schirren der krekels scherpte, telkens hooger wittend en weer heendekkend tot een zacht schuivend schuren in de zomerv.armende grasplekken. Dan gingen zij niet ver van huis, maar lagen aan den zoom van het bosch, in de laatste schaduw der boomen, uitziende over de wijd-uitplattende velden, die hel-groen weken tot een wijd-heenschuivende vlakte naar den horizont, waar nieuwe bergen blauwden in een vaag-inistende lieveling van tril-lichtende damp. In het langzaam heenzwijgen van hun spreken, bleef hij droomen naar den jaren-geleden tijd van zijn jeugd, naar de uren die hij vroeger zoo had gezeten en onbewust was het hem of er geen jaren waren gedonkerd tusschen zijn voelen eertijds en dit oogenblik.

Soms nog kon plotseling een enkel zeggen van haar stem hem terugwakkeren naar de werkelijkheid en hij schrok op, duidelijk ziende de neveling van denken waarin hij had gedroomd en hij was weer terug in de warrende beelding van zijn herinneren en het uur waarin hij leefde. Maar meer en meer mengde zijn voelen ineen, samen-innigend door het loopen met haar in de avondschemering der bosschen, ineenvloeiend op de zacht-toonende klanking van hun spreken in de lange uren der dof-loome warmte-dagen en die een vaag-schemerende kleur herinnerden in zijn peinsen, wanneer hij alleen weer in zijn kamer was.

149