Martha

87

onbewust berouw over wat ze niet had, iets mooi’s gedroomds, een vaag, onzegbaar voelen van een onbekenden, behoeftenden drang naar iets wat een steun zou zijn in den gelijken gang van haar dagen. En onmerkbaar treurde een benauwende wanhoop door haar borst dat ’t nooit meer zou komen, nooit, nooit meer, dat de tijd daarvoor al lang heen w^ras, dat ze zou blijven gaan door haar leven, somberend in ’t machteloose verdriet nooit te krijgen wat ze verlangde van haar vroegste jeugd.

Al dikwijls had haar man gevraagd naar de verandering die hij geleidelijk in haar omgang had zien sluipen, angstig lettend de duidelijkende lusteloosheid van haar werken, werkelijk voelend wat ze weg hield achter de zenuwende buien van opgewondenheid, luisterend met vrezend verdriet den valsch-klinkenden toon dien hij hoorde schemeren door de warrel-klanking van haar vele zeggen. Maar altijd had ze vroolijk geantwoord dat er niets was, dat ze heel gelukkig was, prikkelig sprekend ongeduldige woorden wanneer hij aandrong om te weten wat hij hoorde liegen in haar zeggen, zuiver hoorend in die antwoorden een vaag ingehouden lust om zich pijn te doen door de opzwiepende onwaarheid dat ze anders voelde dan ze zet. Dan vroeg hij niet meer, vertrouwend dat ze zelf wel eens tot hem zou komen uitzeggend