Martha

2

vertrek. Hier en daar lag ’t wit van een klee-dingstuk slap nêergeflapt met weeke plooiingen, moê, uitgezakt hangend in een onverschillige lamheid.

Buiten helderde een zuivere, têerwevende zonneschijn over den tuin, rustig uitliggend onder de koele schaduw van het breede huis. Diep tusschen de dichtgroenende boomen trokken de grijze paden, lêegbochtend langs de dungroene graskanten, lich-plekkend van onregelmatige vloeisels zon, verlaten slapend achter de zenuwende rumoering die week-trillend naar buiten ruischte door de geopende tuindeuren. Telkens streek een zachtsuizende wind door de ineenwarrelende takken, kort ritselend de bladen in een langsame deining der dunne toppen, uitbreedend de lichtende plekken zon die heen en wêerplasden in zwijgend bewegen. En ’t was of bij elke buiging der boomen een uitslaande lichtheid veegde door de kamer, kort schijnend een valschklankende toon door den egalen, laagzwevenden klank die uitrondde langs de muren, optrekkend de meubelen uit de slapende staring waarin zij roerloos stonden, korte glansvegen tikkend op de glimmende bochting van het donkerend hout.

Week-streelend met haar langgetrokken handschoen over het dunhangend kantwerk van haar bruidsbouqet stapte Martha heen en wêer op haar