Martha

82

voelend voor haar en zijn kind, wachtend een verre toekomst met een ernstig degelijk vast houden van zijn plicht.

Ongemerkt was zij geworden in hun samen zijn de eenige, voelend de trouwe nêerbuiging van hem voor haar willen, ziende in zijn oogen een vaderlijke toegevendheid voor wat hij niet van haar begreep. En zonder ’t te willen was zij gewoon gaan vinden dat hij zoo deed, medelijdend klein-ziende op zijn eenvoudige doen, nêerbuigend naar hem toe haar genegenheid, staande voor zich zelf in de hooge offering van haar wijdzwe-vende illusies. Wanneer ze met hem was leefde ze zijn leven mêe, sprekend zijn gedachten, terughoudend in haar diepe binnenste wat ze dikwijls voelde opwringen naar haar zeggen, indompend haar spottend lachen dat ze wilde treiteren naar hem heen, minachtend denkend zijn gewoon koel zeggen over wat zij mooide in haar uitlichtend illusien van een onwaar-gedroomd gaan door het leven. ’T meeste kreeg zij dat gevoel wanneer zij spraken over ’t kind, hij ernstig ziende haar toekomst in een vèr weghouden van wat haar zou verdrieten in de jaren die zouden komen, degelijk willend een gewoon-voelend leven voor zijn kind dat hij liefhad zonder de liegende blindheid van een zien buiten zijn verstand, zij tegenover hem denkend aan wat zij had voelen behoeften door