Martha

21

wende verdriet, de telkens regelmatig terugkee-rende ellende opnieuw naar school te moeten, te leven onder vreemden na den stillen Zondag dien ze had doorgespeeld met haar broertje, onbewust dat er een volgende dag was waarop ’t oude leed zou weerkomen, onvermijdelijk en hard. Zij herinnerde zich de Zondagavonden, als ze te bed lag en ’t tot haar voelen kwam dat er niets meer was dat haar weghield van haar smart, dat de dag voorbij was, de lange, nooit-eindigende dag, en dat ze niet weg kon zijn uit de ellende die ze wist dat moest komen over eenige uren. En later, toen zij grooter was geworden, een jong, volgroeiend kind, bleef die ellende bestaan, pijnender dringend in haar gemoed dat langsaam vreemde een wonderend voelen door haar borst, têer-treurend een onduidelijk verlangen van vaag geweten smart.

Zij was door haar eerste school gegaan in een donker-klagenden druk, alleen geweten van haar zelf, insluitend in haar zwijgend leven de kleine beroerdheden die angstten door haar dagen. En later was ’t haar zacht gevloeid in haar denken dat ze alleen moest blijven met haar behoefte naar een helpenden steun, vaag-voelend de scheiding tusschen haar zelf en haar t’huis, schuwend de klaging van haar gedachten tegen de gewone woorden van de grooteren om haar heen.

Haar broer was heengedwaald uit haar mêezijn,