Martha

229

van een overbuigenden boom in het water tikte, eentonig en zacht. Hoog in de rustige grauwheid van de lucht streepte een vogel kort langs, nêer-vallend een scherp krassen over de roerlooze stilte, ’t Was een doodé rust, een lood-hangende sterving van uitgemoeid leven, een mat nêerliggen van eindeloos verdriet, een moêwe droomgang naar een lichteloos einde, een langsaam heen-smarten van wat geweest was naar een vreugde-looze somberheid, een snikkende weemoed weenend van den lagen hemel met ernstig zwijgen.

In de smart-omtreurende weving van wanhopige melancholie, was ’t haar of een wijde behoefte naar rust nêersliep in haar denken, een neiging weg te zijn uit de moeiende deining van denken die rondzeurde in haar hoofd, een innig-smeekende drang nêer te glijden onder de fluweel-kalme spiegeling van het water, langsaam en zacht, nêer te glijden onvoelbaar dieper tot heel ver, droom-ziende de sleep-streelende vloeiing der weeke rimpeling over haar hoofd, weeker en weeker, en heen te blijven in een eeuwige rust, eindeloos stil in de stervende stilte rondom.

En zij had zitten snikken, lang, zacht schokkend haar lichaam met zenuwend schudden, droefvoe-lend de loom-matte moêheid die over haar lichaam hing, kleurloos en zwaar.