Martha

217

dekking van plomp-bladen op het water, zacht telkens deinend met week bewegen, even vastgedrukt door de witte, rond-heffende knoppen, heen-smallend naar het midden tot een kleinrond alleenzijn van een glans-geelende bloem, hel vlekkend tusschen het grijs-groen glimmen der klein-droog-druppelende bladen. Hoog, breed tegen de trillende blauwheid van de lucht donkerden de boomen van het eilandje, hun dooreen-warreling van groen mengend in het glansbruin der beuken, waardoor de zon een roslichtende schroeiing streek, hel-nêer-staand op het kleurend water. En over alles rondde een vaste stilte, wijd wevend een glas-hardend licht, een dun-kleurende blauwe rust heenkoepelend naar de wijkende verte, een kalmspreidende zilvering van zacht-metalende zuiverheid waarin kleine geluidjes lijnden een nauw hoorbare zanging van geheimzinnig leven. Even schoof van heel ver het rommelen van een spoortrein door de stilte, dof-snijdend een lang fluiten in de lucht en daarna-weefde wêer de luidlooze rust een webbe van kleurloos suizen over het water.

Toen, in de lichtende eenzaamheid van haar zitten voelde zij langsaam een eindeloozen weemoed treuren door haar peinzen, een smart-berouwend verlangen naar liefde, een treurende behoefte weg te zijn uit haar lichteloos leven dat duister somberend