Martha

En haar leven ging eentonig, ’t zelfde, dag op dag, week voor week, maand na maand.

En haar leven ging kleurloos onder de regelmatige wisseling der jaargetijden, de dagen nevelend tot weken, deelend de weken tot maanden, de maanden rondend tot langsaam heensnellende jaren.

De winter. Korte, grauw-treurende dagen van nêersiepelend licht dat moeielijk loomde over de aarde, huilend van den egaal-grijzen hemel, een taai-hangend schijnsel van moedelooze wegleving, lange, lichtlooze uren van stil-streependen regen, achtereen, eentonig door, altijd en altijd raggend van de gelijk-dekkende lucht, uren ’t zelfde onder de onveranderde kleur buiten, waar een flauw-wazige nevel doomde, dampend over de zwart soppige boomen, den natten weg donkerend met een diepe bruining van vocht, spiegelend de blauwe daken aan de overzij met veegen helderheid, onmerkbaar wisselend onder de luidlooze schuiving der wolken. Matte, onbewegelijk-krui-pende dagen die zij in haar huis bleef, denkeloos