Martha

199

moeielijk wijkend nêerstond over de mat-rustende aarde. ’T was haar of zij haar eigen leven voelde heen-stillen in de melancholieke rust van den dag, of haar eigen leven ’t einde was van een lang heengelicht bestaan, of zij leefde de laatste dagen van een zon-gehelderden tijd, nalichtend een laat-sten glans in het weemoedig heen-scheiden uit de mooi-gezonde dagen. En op eens puntte het in haar denken dat de zomer voorbij was, dat zij zou blijven in de sombere schemering van den langen winter, zonder terugkomst in de warm-steunende mêeleving van een lievend huis, dat ’t voor altijd was dat zij alleen zou zijn, zonder menschen om zich heen die met haar zouden gaan in een innige steuning van haar uitgesomberd denken. Op eens zag zij spotten voor haar peinzen de langsame sleuring waarin zij had geleefd de lange weken van den zomer, de vage gedachte dat ’t maar tijdelijk was haar wonen in Hilversum ; de gedachte die zij dikwijls had voelen nevelen in haar hoofd maar die zij nooit had scherp gezet voor haar zien, mêelevend in de mooi-vredende goedheid van het zuiver-gelukkigend zomerlicht; op eens zag zij voor zich duidelijk dat zij nooit wêer zou terug zijn uit de eenzaamheid van de laatste weken die langs haar waren heen-geneveld. Zij zou alleen blijven altijd, eindeloos alleen tot in ’t verre verschiet van haar dagen, eentonig, ’t zelfde, sleur-gaand