Gedichten van Jehuda Halevi (Nederlandse vertaling S. Pinkhof)

had opgeworpen. Doch hij genoot ook grootere vrijheid,

want ieder wilde zijn woord op elk gebied hooren. Geen

streng consequente „bewegingen" of 1 itter ator en=clubs

hadden hun wetten geproclameerd omtrent de grenzen «

van wat „des dichters" is.

Zeker had ook Jelioeda Halevi (evenals de groote kunstes
naars der Renaissance) zijn normen van kunst. Deze be=
troffen echter meer de zuiverheid van inspiratie en uiting;
minder de onderwerpen, de gebieden van belangstelling.

Zooals gezegd: Uit de gelegenheidsgedichten heb ik
maar weinig in dezen bundel overgenomen. Ik heb er vele
gevonden die de groote gebeurtenissen in het leven bes
zingen: Liederen ter eere van bruidegom en bruid, klaag»
zangen, grafschriften. Ook eenige die verband houden
met het (Joodsche) gemeenteleven. En daarnaast vele,
die een aardig woord wijden aan een .... aardigheid. Hij
geeft een mooie schaal ten geschenke voor een bruiloft s®
disch en stuurt er een paar woorden bij. Hij ontvangt fijn
fruit en dankt met een gedichtje. Misschien nog naiever
lijkt het, dat hij berijmde raadsels schrijft. In het
algemeen is datgene, wat ons inderdaad minder gelukt
voorkomt doordat de groote inspiratie wel moest ont»
breken, eerder te precieus te noemen dan te gemakkelijk,
te goedkoop (zooals bij Vondel in dergelijke gevallen).
Jehoeda Halevi houdt ook veel van woordspelingen. Dit
is echter iets dat de Nederlander eenvoudig moet leeren
aanvaarden bij alle Zuidelijke volken, ooktegenwoordignog.

Men zou er zich ook aan moeten wennen, hoe hevig,
bijna zwoel de dichter uitdrukking geeft aan zijn gevoelens
tegenover vrienden. Doch de verklaring daarvan
behoeft niet diepzinniger, niet meer psychologisch te zijn
dan: 's Lands wijs, 'slands eer.

Vele brieven heeft hij in dichtvorm geschreven,
en daarvan heb ik enkele fragmenten vertaald. Juist deze

12 <