Dit is Chanoeka - Zoth Chanoeka

Hoe heerlijk, dat de lichtjes moeten toenemen met de avonden! Ving het den eersten keer al aan met de volle pracht van alle acht, ze zouden na twee dagen, meent Vader, misschien ai niet meer kijken. Dat lijkt nu wel bijna onmogelijk —, maar zooals het is, valt er toch eiken avond iets nieuws te zien. Wat den vorigen keer nog donker was, of maar flauwtjes glansde, die mooie „s” van kraaltjes boven het vierde bakje, is den volgenden avond door het licht als beetgegrepen, volgeblazen van leven, volgestookt van gloed... En als ’s morgens vroeg het doodsche winterlicht door de ruiten schijnt, vaal en triest van druipenden dooi en er is soms geen boter voor ’t morgen-brood, en de klok tikt zoo saai, en ze moeten met lekke schoenen door de morsige sneeuwbrei naar school, dan brengt het kijken naar het Chanoeka-ijzer — of naar den Chanoeka-wijzer, als groote broer gelijk heeft! — al zijn de bakjes ook leeg, al glimmert het ternauwernood, toch een zoet gevoel om het hart teweeg: het duurt niet meer lang of het is weer avond, dan branden de lichtjes opnieuw en mooier, en alle schijnselen zijn anders dan den vorigen dag.

Ze hebben vandaag even gekibbeld op de stoep van de school, of het nu al de vijfde of nog maar pas de vierde avond is —, toen ging daar gelukkig juist Kaas voorbij, met een klok onder zijn arm, die hij zeker had gerepareerd en nu terugbrengen ging —, hem hebben ze het gevraagd. Er liepen genoeg andere menschen in de straat, maar niemand konden ze het vragen, want niemand wist immers iets van Cha-noeka —, alleen zij-beidjes en Levie Kaas.

Ja —, jammer genoeg —, het is alweer de vijfde avond. Nu begint het wel op zijn allermooist te wor-

53