Dit is Chanoeka - Zoth Chanoeka

een jubelenden wimpel in top —, Chanoeka, in den vroegen winter, is veel stiller, en ook veel schrieler... het is eigenlijk niets dan acht avonden achtereen zingen bij de lichtjes, met daarna voor elk een stuk koek, maar daarvoor duurt het dan ook zooveel te langer.

Op een keer heeft de meester in school verteld van het Noorderlicht, de eenige gloor en troost in den langen Poolnacht, en na vieren hebben ze toen samen uitgemaakt, dat zóó precies de Chanoeka-lichtjes schijnen als gloor en troost over de eerste duisternissen van den winter.

De lichtjes tellen met de avonden op —, eiken middag giet vader uit de groote flesch, voorzichtig — want het kan wel op, zegt moeder, en hun olie-flesch is het wonderkruikje niet — één bakje meer dan den vorigen dag met de dikke, goudgele olie boordevol, zonder een druppeltje te morsen —, daarin wordt dan de losse draad gelegd, die zich dadelijk gulzig begint vol te zuigen — en eiken avond straalt dan heller dan den vorigen de goudgloed naast het kastje tegen den muur. Want in het uitgeschulpte koper — wonderlijk genoeg dat het Chanoeka-ijzer heet, maar groote broer zegt dan ook dat het Cha-noeka-wijzer heet — in het uitgeschulpte koper zijn kransen van bolle bobbels, guirlandes, tot bloemvormen samenloopend, van allemaal kleine pareltjes gedreven —, en iedere bobbel zendt zachte vlammingen uit en ieder pareltje kraalt in fijne straaltjes en zelfs de olie, waarin lui als dikke wormen de volgezogen draden liggen, is licht-goud doorschenen tot op den donkeren bodem van het bakje, als een schuitje gevormd.

52