Dit is Chanoeka - Zoth Chanoeka

ligt dan het witte tafellaken...

Er bij staan wanneer moeder op Vrijdagmiddag, bij het ingaan van de Sabbath of van de hooge feesten, het daagsche rood-en-zwarte kleedje van de tafel neemt en het glanzende witte erover spreidt, de vouwen plet met voorzichtige schoone handen, zoo zacht dat het lijkt alsof ze het witte laken aait en streelt —. er bij te staan en toe te kijken, dat is juist als het oplettend en scherp bespieden van een goochelaar om hem zijn kunstjes af te zien; het lukt al evenmin. Er is altijd één ongrijpbaar oogenblik, waarin „het” gebeurt, en dat je altijd ontgaat. Zoolang het rood-en-zwarte kleedje nog ligt, is er niets —, moeder komt, en ook aan moeder is niets bijzonders, ze neemt het rood-en-zwarte kleedje weg, de tafel komt bloot, oud, vol vlekken en krassen, nu wappert tusschen moeders handen het witte laken, vlak bij de lamp, bijna er tegen aan, nu daalt het, nu ligt het en. . weer mis. Het is gekomen, en niemand heeft het zien komen, moeder heeft ineens een ander gezicht; en elke stoel en het kastje en de kachel — allemaal hebben ze een ander gezicht —, niemand heeft het ver-anderen-zelf kunnen zien, niemand dat oogenblik kunnen vatten. Maar een volgend maal —, zoo neemt het kleine meisje telkens opnieuw zich voor — dan zal ze niet naar het tafellaken kijken, maar heel scherp naar moeder en naar het kastje, de stoelen en de kachel, want éénmaal wil ze toch dat wonderlijke oogenblik vangen, waarin van alle dingen de gezichten veranderen...

Half-feesten zijn Poeriem en Chanoeka —, Poeriem is opgewonden van plezier, vet van vollen overvloed. Het is daarbij al bijna een voorjaarsfeest, het voert

51