Een ver-Urkte Israëliet

Een kamer mit dooien.

We naderen de laatste dagen...

In deze laatste dagen komen er nog bezoekers uit Urk. Eén van de nichtjes van Jan en Leen was op bezoek geweest. Ze kwam niet zo opgewekt terug op Urk: "Ik ben Japien tegengekomen zonder schoenen aan z'n voeten".

Ook Jan Mars was naar Amsterdam gegaan om de Kropvelds te bezoeken. Hij begaf zich daarvoor eerst naar de 'Willem Barendsz' en vroeg daar aan Willem Buter of deze misschien wist waar de familie precies woonde. Toen Jan aankwam trof hij een lange gang. Hij klopte aan. Na een tijdje opende hij een deur die op een kiertje stond. Hij liep verder tot hij op een bepaald moment weer een deur tegenkwam, met een opstapje. "Toen ben ik maar zo brutaal geweest om ook hier eens te kijken of ze er niet waren". Jan opende de deur en ...: "Nou, toe zag ik een kamer mit dooien!" De 'dooien' dachten dat de Duitsers kwamen om hen op te halen.²⁷

Jan Mars was de laatste Urker die 'afscheid' kon nemen van Japien, Hendrika en Lea... Ook hij had Japien verschillende keren aangeboden om voor een onderduikadres te zorgen. Hij had eerder Japien een concreet aanbod gedaan onder te duiken. In een schuur van een oom in de Zaan had hij een onderduikadres geregeld. Hij wilde ze stuk voor stuk meenemen naar het Centraal Station. Ook toen was Japien hier niet op ingegaan: vanwege de plannen van gelijke strekking van Joop of hoopte hij op zijn 'papieren'?

Geen kleren

les moest toegeven. Ze woonden nu, illegaal, bij Keetje en Joop in huis. Joop had een onder-duikadres geregeld. "Maar we hebben geen kleren", zei Heintje. Ze wilden hun kleren nog halen: nog één keer naar hun oude woning. Maar als ze werden gezien? Want het huis was al verzegeld. Lea: "Dan klim ik wel door het raam. Ik ga even". les en Heintje lieten haar niet alleen gaan. Op het moment dat ze in het huis waren moeten omwonenden de politie hebben gewaarschuwd. Ze dachten dat er werd ingebroken. De politie is gekomen, mét de Duitsers. Vanuit de Korte Keizerstraat werd het Westerbork.

11