Overzicht van het ontstaan, de werkzaamheden en het streven van den Joodsche Raad voor Amsterdam

53

kampen ongeveer 5.000 personen. Aangezien de bevol-kingssterkte van de Joden 140.000 zielen telde, kan men dit aantal niet al te groot noemen en in zooverre heeft het traineeren van den Joodsche Raad voor Amsterdam wel succes opgeleverd. Op 2 October 1942 werden deze werkkampen door de Duitschers leeggehaald en de aldaar vertoevende personen werden met hun gezin via Westerbork gedeporteerd. Gezamenlijk met hun familie was dit getal 15.000.

Op 20 Maart 1942 verscheen plotseling op last van de „Zentralstelle für jüdische Auswanderung" een publicatie in het Joodsche Weekblad, van den navolgenden inhoud:

„Elke Jood, die eigen, gehuurde, of op andere wijze hem ter beschikking staande woonruimte in gebruik heeft, moet voor het verwijderen van meubilair, van voorwerpen, welke tot de inrichting van de woning behooren, van huisraad en ander bezit, volgens par. 3 van de „Anordnung" van den General-Kommissar van het Sicherheitswesen van 15 September 1941, verlof daartoe schriftelijk aanvragen door middel van den Joodschen Raad voor Amsterdam.

Overtredingen van deze bepalingen zal wegens het verzuimen, om verlof tot verhuizen aan te vragen, Streng gestraft worden."

Deze bekendmaking berustte op geen enkelen rechtsgrond, immers par. 3 van de z.g. „Anordnung" van 15 September 1941 spreekt alleen van „tijdelijk of blijvend veranderen van woonplaats of van de gewone verblijfplaats". De bedoeling echter was zeer duidelijk. De Joden vreesden terecht, dat de Duitschers na de reeds afge-kondigde maatregelen ook tot den roof van de inboedels zouden overgaan (bij de evacuaties gebeurde dit bereids), en trachtten zooveel mogelijk, waardevolle voorwerpen bij niet-joodsche kennissen en vrienden in bewaring te geven. Dit strookte niet met de plannen der Duitschers en derhalve werd willekeurig bovengenoemde publicatie geplaatst. De Duitsche autoriteiten hadden een z.g. „Haus-raterfasSungsstelle" opgericht, die zich speciaal met de registratie en den lateren roof van de joodsche inboedels bezig hield. Geheel in dit kader paste ook de bepaling van de „Zentralstelle für jüdische Auswanderung", die men alleen mondeling via den Joodsche Raad voor Amsterdam mocht verspreiden, dat nl. een verhuisvergunning tevens de transportvergunning voor den inventaris behelsde. In deze gevallen wist men immers precies, waar de inboedels waren. Voor personen, die om een of andere reden hun meubilair of een gedeelte daarvan