Ahasverus

10

nog... (staat hijgend op, zet de wijnflesch aan de lippen, steekt haar de hand toe—zij beweegt niet)... Waarom doe je dat, moeder? — Moeder! (keert naar de trap terug) ... Ik dorst niet anders — ’k ben altijd bang geweest — dat weet jy toch... Tot bij de stad hebben ze me as ’n stuk wild opgejaagd — een die me tegenkwam, stak z’n voet uit om me te laten vallen — ’k heb ’m met me vuist ’t bloed uit z’n oogen geslagen... Zoo geen mensch meer — z ij n wij joden, wij gevloekte joden, z ij n wij menschen, — ben *k in de stad tegen den grond gesmakt, afgebeuld, kapot... Toen, voorzichtig, bang gezien te worden, heb ’k hulp gehaald — en toen — toen — heb ’k ’n pope gesmeekt — in ’n kerk — in ’n kerk, waar ze zongen, hahaha, zingen! — waar de steenen van ’t doopvont door m’n bloed en ’t drek van m’n kleeren, bevuild werden... (Een stilte). Zeg je niks?... Blijft de Eeuwige, die ons laat folteren, geen Eeuwige of je ’m hier aanroept of daar? Is ’r ’n Eeuwige, as ze je na ’t leven staan, de moordenaars?... Zeg dan wat! Mijn hersens kloppen en jij zit of ’t je niet angaat!...

De Moeder. Maak je weg voor je vader komt... Ik krepeer liever dan ’m dè,t zeggen — dètt. Voor ons — voor ons hoef je niemeer bang te zijn. De kozakken zijn ’r. Enkel ’t restantje leven hebben we nog te geven ’t goed is gestolen — en jij ben in de ellende mee ondergegaan...

Petrushka. Ik ben ziek — ben gewond...

De Moeder. Daar heb je nóu ónderen voor.

Petrushka. Motten we zoo van mekaar? Zonder een woord?

De Moeder. Voor jóü ’n woord? Nee.

Petrushka. Moeder, zoo ben je toch nooit geweest ...

De Moeder. En jij nooit zoo (houdt zich in). .. Wat doet ’t ’r toe! Razen en schimpen is nutteloos (ontgrendelt de deur). Haast je wat. Dan zal ’k probeeren ^Jm tot z’n laatste uur wijs te maken, dat ze je vermoord hebben... Hadden ze ’t...