Ahasverus

XI

Zoo roerend-eenvoudig is dit drama als de eenvoudigste novelle....

„Evenwel, ofschoon ook het sombere, neerdrukkende van dit drama ons doet gelooven, dat Ivan Jelakowitch zich niet aan den invloed van Tolstoï heeft kunnen onttrekken, zoo herinnert alleen het uiterlÿk aan het bekende naturalistische drama. De gedachte en de opvatting zÿn niet afgekeken, maar diep gevoeld. Jelakowitch — men zal zich de treffende bijzonderheden herinneren die een onzer lezers dezer dagen omtrent zÿn eigen lÿden mededeelde — heeft zich hevig aangegrepen gevoeld door den aanblik der ellende, waaraan de Russische Israëlieten blootstaan, en zoo kon het niet anders, of dit drama, waarin de bezieling van zÿn gewaarwording met meesterschap was geuit, moest grooten indruk maken”...

Verder nog ging „De Tribune”:

„Natuurlijk is deze schets onvolledig, natuurlijk kunnen wÿ hier niet weergeven de ruwe kracht, het diepe gevoel, die uit elke lÿn van dit kunstwerk spreken.

„Waarlijk, ook wie niet de geschiedenis van Jelako-witsch kent, moet gevoelen : dit stuk is niet geschreven : het is geleefd. Daar zijn tranen gevallen op die bladzijden, daar is smart, daar is hartstocht, daar is woede in die regels” ...

Een ander provincieblad sprak er van als van „een kunstwerk, dat gewaardeerd en genoten zal worden”. De „Leeuwarder Courant” eindigde met:

„... Alleen heeft het mij en moet het ieder hinderen, dat op dit drama een zotte klucht volgt als De Tante van Char lie. Dwazer samenvoeging is niet denkbaar. Op dit stuk kan alleen een „Uriel Acosta” volgen om eenigszins in den toon te blijven. Als de schrijver van dit roerende drama het uitbundig gelach om het nastukje had gehoord, zou hij stellig gezucht hebben: Voilà une soirée de perdu!...”