De boog

Nu is..,

Nu is de arme dag voorbijgeschoven, een droom gelijk -

hóóg wandelt de heldre kalmte boven haar princelijk rijk:

’t zijn de olmen, rustige edelherten met trillend gewei, en de vele oprechte, rode verten van dorpen en hei;

de geestdriftige torens, wachters in ’t zuiden, en, onomwolkt,

heel de koele daad van d’avond, die luide een leven bevolkt;

de wind-een bloem, en zijn lied meer honig

dan in roze ooit sliep;

maar is er wel één lied, zó eentonig,

en één, zó diep?-

Ik luister-de zware geur der garven gaat langzaam dicht en onder mijn ogen hóór ’k het sterven van ’t aardelicht.

39