De spiegel

het land liep open; want ook ’t binnenste der bodems riep Vernieuwing aan; de pauw sloeg waaiers, en iedere vogel sprong.

Mèt hen: de viervoeters. Elk ding was gróót.

De blaadren van den eik waren violen.

Witte, witte muziek doorliep het park.

Welk een dag van muziek! Ik, losgemutst, en met den vluggen stok die vreugde hieuw ter hand, ik dronk voor *t eerst gelijkheid van de omringing en 't inwendige. Denken was goed, snel zingen goed. En goed was ook ginter de man die lachte, en rosse vrouwen die verderop klapten, de ruimte vol.

Maar vullen was wijden in zulk een dag!

III

En later, 't Licht, dat ruischende bewoog,

viel, in 't verloopen, langs den taxis neer; en waar het wegviel, ving een tempelfeest van nacht en water aan. En Maan bleef dicht.

Toen zei het water violette woorden zonder een samenhang* Daarboven stond veelmalen uit: „Want God heeft u verbruikt,

„heilen van deze Wereld, o mijn heil!”

Geen teeder zand, geen maanlicht liet hij ons. Voorwaar — vrouw die mij kind en zuster is: uw oog zoemt klagende als een bij om 't Lot.

Wind sprak: ik zal met blindend jaagzand slaan; en sloeg. Maan sprak: ik zal met speren licht, wat onder mij zich voortrept, slaan; en sloeg. Grondkrachten straften hem; — de Mensch werd wijs. Vestig den nacht thans niet in uw gezicht, vriendin. Voelt ge de handen leeg? erkent dat erflijk leed ze leegde; — 't oog vergeefsch? aanvaardt den rédelijken wanhoop van 't:

„in den beginne is alles; daarna niets.”

En gaat ge ’t bosch in: ritsel met een blad, keuvel met honingbloemen, speel met dauw,