De spiegel

LIED

Witte stervelingen, die mij weet sterfelijk te zingen van wat deed

méér dan volk en dieren: in een lach zachte feesten vieren al den dag;

van wat aan uw wanden, vroege vrouw, sluimer legt en handen tot een vouw;

van wat eens het kleine zonlicht wint,

— van het weer-verschijnen dat heet Kind;

Witte stervelingen, die mijn naam sterfelijk hoort zingen langs uw raam

met dit kort aanduiden: dat een man enkel dacht te luiden, enkel van

grootheid was de zanger, geen van klein — laat de stem niet langer dolend zijn.