De spiegel

Verloren neigingen, asch die 'k rakel, ge beeldt u wéér! Ge maakt het heet, dit hemelsblauw spel van Mirakel dat Leven heet!

Want 't is het spel van buitelend water, dansende wegen, dartel graniet.

Dit is 't verbond van nu en later.

Dit eindigt niet. ^

Hier rijden vleesch en geest op schonken. Elks dubbel wezen stelt zich ten toon:

Ik heb mijn lied dit dorp geschonken — — dit dorp is schoon!

Onder den groven, gestrakten schedel den mond belust, de oogen dicht, ontvangt mijn vlamlijf, gespoord en edel, het rieten licht. —

Ik groei bergmaan; ik streel de ruggen van vuur en vrouw; ik voer de trens!

Dit dorp is schoon: het vestigt bruggen van Zon tot Mensch.

Waarom te planten —' ik, berader van diensten, der wereld ongedoogdst?

In zon gebeitst, een menschzijn nader, ben ik toch oogst!

De nacht begint. Mijn diensten duren. Doch, zijner nachttaak nauw bewust, het lichaam lost den prijs der uren, het vordert rust.

Dan (o mijn dorp, de tortels slijpen feestranden om uw gladde maan!) heften aderen, aren en orgelpijpen den cantus aan. —

34