De spiegel

— — Te middag. Kaatsingen van één geluid klikten de stemmen samen. De gezichten blonken van één ontzag. Eén zenith richtte de boersche poelen en den strikten tuin.

De wijndruif spande' op het hoogst; de ziel spande op het bolst; de groote maaier hieuw;

— en vlugge zwaluwen vielen gevangen in de gepunte spiralen der ranken----

o Zegen toen, vroeg te zijn opgestaan! o, Bij dien val te weten, dat mijn gaan het uitspansel, mijn lustige aarde, raakte dieper op bergenlaars dan op sandalen!----

— Niet zwart thans teeken 'k tegen zomerlucht; toch, in een muurglas spieglend hoe ik grijsde laat ik niet af van u tot aan het Einde, berooide wereld, gij, verkuischte tucht!

Macht boven macht, en ontucht op uw tucht verkuischte wereld, nazon die verkilde!

Is ’t wonder dat ’k door de bestoven stilte een calvarie koos, en op den viersprong ’t kruis?

’k Zag eens de vogels, en de duizend zeeën, dieren en deernen schurend langs het land; een korte maan — fijn ritselende lamp en de gekleurde volken daarbeneden;

Ik woekerde met waar op heete markten, door steelschen ridderslag sloeg ik mij rijk; men zag mij aan — men kocht voor blinden prijs mijn vee, mijn staal, mijn oliën en harsen;----

Ik heb mijn teerkost in de beek gedoopt en werd een somber eter langs de wegen; bloedswenschen krinkelden door mijne leden gelijk een vlucht forellen in den stroom: