Weet je nog?

niet over; de meisjes, die een eind verder hadden staan kijken, duwden hem een grote bezem in de hand en deden voor, hoe hij daarmede moest handelen. De grond opvegen, pf, dat kon Blurry wel. Zijn moeder had het ook wel eens gedaan, waar hij bij was. Dapper toog hij aan het werk; maar dat viel lang niet mee. Wat was de bezem zwaar, en de stof, wat kriebelde die in zijn neus. Hij moest er zowaar van niezen. En het was zo warm, hij kreeg het steeds benauwder van het ongewone werk in de hitte, maar als hij af en toe eens even uitrustte, kwam er dadelijk weer iemand aan, die hem aan het werk zette en van wie hij nog een tik op de koop toe kreeg. ,,Was ik maar niet zo haastig hier binnengestapt”, dacht Blurry in stilte, ,,dan was me al dat nare werk bespaard gebleven”. Maar nu hielp niets meer; hij moest vegen en dus veegde hij! Nadat hij heel erg lang geveegd had, zo lang dat het vuil op een grote hoop lag, nam weer een van de meisjes hem bij de hand en leidde hem naar een hoekje, waar wat losse, gele, harde krullen lagen. Ze legden hem hierop neer en Blurry begreep, dat hij slapen mocht.

Behaaglijk, alsof het het lekkerste bedje was, strekte hij zich uit en sliep, sliep tot de volgende morgen.

Om zeven uur moest hij opstaan, mocht van de lekkernijen weer net zoveel eten als hij wilde, en werd weer aan het werk gezet. Arme Blurry, hij was nog niet eens goed