Weet je nog?

eens; hier in de buurt moest ook wat te eten zijn, want je kon het hier al ruiken. Op de reuk ging hij dan ook maar af en weldra stond hij voor de deur, waaruit de lekkere geur kwam. Tussen de kousebenen van een mevrouw door glipte hij naar binnen in de grote winkel. Achter een hoog gevaarte stonden twee meisjes, die hem al gauw in de gaten hadden. Ze moesten zelf de hele lange dag hard werken en konden een hulpje dus wel gebruiken: daarom pakten zij hem dadelijk op en zetten hem in een vrij donkere ruimte neer, waar het verschrikkelijk warm was. Maar dat was met zo erg; de hoofdzaak was, dat je er kon eten, zoveel als je maar wilde. Op de grond en op de lage bankjes overal in het rond stonden rijen met broodjes en gebakjes, zoveel en zulke mooie, als Blurry nog nooit had gezien. Wat had Blurry eigenlijk wel gezien? Niet veel, hoor! Gretig viel hij op het snoepgoed aan en at zoveel, dat hij er bijkans misselijk van werd. Daarna keek hij nog eens beter rond. Er was waarlijk veel te zien hier, het leek wel luilekkerland. Overal broden, broodjes, taartjes en koekjes zo maar voor het gnjpen. Er was hier ook veel drukte. Een heleboel witte benen zag Blurry, heel andere dan die op straat. Veel tijd om te dromen bleef hem

57