Weet je nog?

reuzending kon men praten. Eigenaardig was dat; waarom zou zijn bazinnetje hem dan nooit verstaan? Veel tijd om over deze gewichtige vraag na te denken had hij echter niet, want het grote dier sperde zijn mond wijd open en liet daarmede al zijn tanden zien. Blurry rilde nog erger dan bij de was van Miurra. Wat zou dat ding nu met hem willen beginnen? Dat ontdekte hij eerder dan hem lief was, want zonder te vragen pakte het dier hem in zijn nek en sleepte hem zo door de straat. Blurry kon niet huilen, want dan zou hij stikken; schreeuwen kon hij nog minder; het enige dat hem overbleef was te rillen en dat gaf nog niet eens nieuwe moed. Nu hoefde hij dus zelf niet te lopen; als zijn nek niet zo'n pijn deed zou dat nog zo kwaad niet zijn, net alsof je reed. Het was per slot van rekening niet eens zo erg. O, wat werd je soezerig van dat regelmatige duwen. Waar zou ik naar toe rijden? Waar . . . waarheen . . . Blurry was, stevig vastgehouden door het dier, ingedommeld. Maar dat slaapje duurde niet erg lang; want het grote dier wist plotseling niet meer, waarom hij met dit gevaarte in zijn bek liep. Zorgeloos liet hij Blurry, nadat hij hem in zijn nek gebeten had, vallen en liep gauw door. Daar lag nu de kleine hulpeloze beer, die de wereld ontdekken wou, helemaal alleen met zijn pijn. Hij stond dan toch maar weer op om niet onder de voet gelopen te worden en zich de ogen uitwrijvend