Weet je nog?

keek hij om zich heen. Veel minder benen, veel minder mensen, veel meer zon en minder stenen onder zijn voeten, zou dit de wereld nu zijn? Er was geen plaats in zijn hoofd voor gedachten, alles klopte en hamerde daarbinnen. Hij wou niet meer doorlopen. Waarom ook? Waar zou hij naar toe gaan? Miurra was ver weg, zijn moeder nog verder en met haar zijn bazinnetje .. . nee, nu hij eenmaal op weg was, moest hij maar doorzetten, tot hij de wereld ontdekt had.

Verschrikt draaide hij zijn hoofd om, toen hij achter zich lawaai hoorde; een ander beest zou hem nu toch niet weer gaan bijten? Maar nee, het was een klein meisje, dat Blurry had gezien.

„Kijk eens, mams, een beertje! Mag ik het meenemen?'' vroeg ze aan haar moeder, die haar gevolgd was.

„Nee, kind, het is een zieke beer, kijk maar, hij bloedt!”

„Dat is toch niet erg, dat wassen we thuis wel af; ik neem hem mee, dan heb ik in het vervolg wat om mee te spelen”.

Van dit gesprek kon Blurry niets verstaan; beertjes begrijpen alleen maar dierentaal. Maar het kleine meisje met het blonde haar zag er lief uit en daarom stribbelde hij ook niet tegen toen hij in een doek gepakt en in een tas gezet werd.

Zo heen en weer zwaaiend vervolgde Blurry zijn reis

53