Weet je nog?

wipte uit haar mand en Blurry moest mee de kamer door, de deur uit, een andere deur weer in en dan weer een deur uit, ditmaal van glas; toen stonden ze buiten. „Goede reis, Blurry, en tot weerziens". Weg was ze.

Eenzaam en helemaal niet meer zo overtuigd van zijn bekwaamheid (deze verandering had de nacht zeker teweeggebracht), stapte Blurry door de tuin door een gat onder de heg op straat. Waar moest hij nu heen en hoe lang zou het nog duren voor hij de wereld kon ontdekken? Blurry wist het niet; heel langzaam liep hij de straat uit, toen er plotseling in volle vaart een groot vierpotig ding de hoek om kwam rennen. Het maakte geweldige geluiden, zodat het toeterde in Blurry's oren. Angstig drukte hij zich zo goed als dat ging tegen de stenen muur van een huis aan. Vlak voor hem hield het reuzengevaarte stil en kwam naar hem toe. Van angst begon Blurry te huilen; maar daar stoorde het grote ding zich helemaal niet aan; integendeel, het ging zitten en deed niets anders dan het arme beertje met grote ogen aankijken. Blurry bibberde erg, pakte dan opeens z’n moed bij elkaar en vroeg; „Wat wil je toch van me?"

„Ik wil je alleen maar even bekijken, omdat ik iets van jou soort nog nooit gezien heb”.

Blurry ademde op. Dus ook met dit