Weet je nog?

hij een open huisdeur ontdekte. Toen bleef hij aarzelend staan, maar nam dan een besluit en stapte zachtjes naar binnen. Hij bofte, want toen hij nog een deur doorgelopen was, zag hij tussen een geval met vier houten poten twee bakjes staan, eentje met melk plus vel en het andere met de een of andere stamppot. Uitgehongerd en begerig naar zo iets lekkers, dronk Blurry achter elkaar het bakje met melk uit en stoorde zich, zoals dat volwassen beren betaamt, volstrekt niet aan het vel! Daarna verorberde hij nog de stamppot en was verzadigd en tevreden. Maar o schrik, wat kwam daar aan? Iets wits met groene ogen naderde, hem steeds strak aankijkend, in langzaam tempo. Vlak voor hem hield het geval stil en vroeg met een hoog stemmetje: „Wie ben jij en waarom heb jij mijn eten opgegeten?'' „Ik ben Blurry en bij de ontdekking van de wereld heb ik voedsel toch ook nodig; daarom heb ik dit eten opgegeten; maar ik wist heus niet, dat het van jou was, hoor”. „O zo, ga je de wereld ontdekken! Maar waarom heb je dan juist mijn bakje opgezocht?” „Omdat ik geen ander zag staan”, antwoordde Blurry zo onvriendelijk als het maar kon. Dan bedacht hij zich en vroeg met een wat vriendelijker stem: „Maar hoe heet je eigenlijk en wat ben je voor een vreemd soort mens?”

„IkbenMiurraenhoorbij het ras van de angorakatten; ik ben zeer waardcvol, dat zegt mijn meesteres altijd.

48