Weet je nog?

„Nacht, Eva, slaap lekker!"

„Van hetzelfde, mams!"

Knip — ging het licht uit en Eva lag even in het donker; want toen ze aan de duisternis gewend was, zag ze, dat moeder net zo de gordijnen gesloten had, dat er nog een brede kier openbleef, en door deze kier kon Eva net in het gezicht van de maan kijken. De maan stond zo rustig aan de hemel; hij bewoog zich niet, hij lachte aldoor en was tegen iedereen even vriendelijk.

„Was ik maar zo", dacht Eva half hardop, „kon ik maar altijd vriéndelijk en rustig zijn, zodat iedereen mij een aardig kind zou vinden. O, wat zou dat fijn zijn”. Eva peinsde en peinsde verder over de maan en het verschil met haar, die nog zo bitter klein was. Van het lange denken vielen ten slotte haar ogen toe, terwijl het denken overging in een droom, die Eva zich de volgende dag nog zo goed herinnerde, dat ze later wcleens twijfelde, of het toch niet misschien echt gebeurd was.

Eva stond bi) de ingang van een groot park, voor welks hek ze besluiteloos naar binnen keek, en niet goed naar binnen durfde gaan. Net toen ze op het punt was weer

²7