Weet je nog?

en die haar vroeg: „Zijn de tranen weer op?” ontbrak haar de moed om nog iets van haar wegblijven te vertellen en liep ze maar gauw door om de ramen nog voor de avond gelapt te krijgen.

Toen de zon haast onderging, nam Trientje de

mand met eieren aan haar arm en zette er flink de pas in. Nadat ze een halfuur gelopen had, bereikte ze de eerste klant, die al aan de deur stond met een porseleinen schaaltje.

„Tien eieren wil ik van je hebben, kind”, zei de vrouw vriendelijk.

Trien telde ze af en ging na een groet weer verder.

In drie kwartier was de mand leeg en stapte Trien een winkeltje binnen, waarvan ze wist dat er van alles te koop was. Een mooie vingerhoed en een zak snaapjes vonden een plaatsje in haar mand en nu aanvaardde ze de terug' tocht. Nadat ze de helft van de weg had afgelegd, zag ze in de verte twee van de meisjes aankomen, die haar ’s ochtends zo uitgelachen hadden. Een neiging om zich te verstoppen onderdrukte ze moedig en met kloppend hart vervolgde ze haar weg.