Japanse Verzen

XXII.

O Land, dat, zo gewolk uw Zon betrekt Beschaduwd als in siësta slingt, gedekt Door halo-bleke stralen, wijd en zijd Als uit een hemel-parasol gespreid,

Ge lijkt, als uwe foedzji franje’s breid Eén bloemgrot, waarvan teer-blauw druipsteen glijd, En als de sneew nog langs de takken rekt Dan wit en roodt pruimbloesem, di er gekt Bij ’s Winters aftocht. Hier spicht zonder groen, Het tulpgeboomte’ ⁸) om menig pavieljoen,

Waar ’t rosé als bruigoms stoet, blank voor de bruid In tchaya’s ⁸) menig minnend paar omsluit,

Dat vlinderlicht in bloemen-sferen leeft,

Op wajer-zwier chrysant-gezon doorzweeft.