Wereldbouw

44

heb ik al uitdrukking gegeven in het voorafgaande werk.

Want wat ik in mijn Japanse Verzen wilde aanduiden, is, dat ik in Japan, waar de Zon het oerbeeld is gebleven van zijn schoonheid in de Vlag, in het Rijkswapen: de Chrysanthemum, in de ontploojde waaiers en in den naak dentooj der geisha’s en moesmé’s, een voorvorm zag van het niewe Rijk van de Rijzende Zon der Wetenschap, dat zich als zijn stralen uitbreid over de ganse Aarde en van Ster tot Ster. Evenzo heb ik in Lohengrin, den Ridder van de Rijzende Zon, van de Lente, van den niewen Volkeren» Morgen, van het Socialisme, aangesneld van Montsalvat, den Tempel»Burcht der Verlossing, direct en indirect den dage» raad gezien, welke van die hoogte de wereld zal overstralen van uit een Zon»op»Aarde: den Graal. Zijn Rijk, dat van den Heiligen Geest, is voor ons dat van de Electriciteit en hogere krachten.

En bij deze bundels sluit Sita aan. Want zij is de ver» dwenen schoonheid van een wereld, die verging voor de droefenis en het ascetisme, onder de schaduwen van Chris» tendom, Islam, Boeddhisme, en Shintoïsme, waartegen in de Midden=Ewen het volk Israël zich verzetten bleef en die dit meer dan enig ander zal weg vagen, van de ver» jongde, de niewe aarde. Het verloop van de handeling is enigszins ontleend aan het oude, indiese epos: Ramayana. Rama is hier de dichter»krijgsman, die vóór de stichting van het Boeddhisme door Yama vernietigd word, den Koning van de Maan, en de Maan is het gesternte, dat Boeddha’s leven steeds heeft behéerscht, terwijl zijn liefste: Sita in den brand van Luna, het bleke beeld van armoede, askese en melankolie wegkwijnt.

Zo — en door die moderne hemel»beschrijving — vormt Sita met de genoemde bundels één geheel......