Wereldbouw

43

astronoom uit den tijd van Louis XIV, al een voortype heeft getekend van den toekomstigen inter*asteralen Mens, namelik: waar Cyrano doet, of hij van de maan is gevallen. Ook in een prachtig gedicht op de Maan in Les Musardises bewoog hij zich reeds in die richting. Hier te lande vind men als voorproeven daarvan God en Goden van Couperus en De Broeders van Van Eeden, in Engeland in den jongsten tijd Rice Burroughs met zijn romans over de planeet Mars en in Frankrijk René Arcos met zijn gedicht: La Tragédie de VEspace.

Opzettelik heb ik mij in deze legende bezig gehouden met de Aarde en de Maan, een lagere wereld, voor zover wij weten. In ander werk hoop ik Mars en de Zon, voor zover ik denken kan, hogere werelden, te behandelen.

Daar alle vroegere Godsdiensten, ook de Joodse en de Mahomedaanse, in den grond Zonnediensten geweest zijn, waarbij de Zon hoe langer hoe meer vergeestelikt werd, vermoed ik zeer stellig, hoewel de zekerheid daaromtrent tans nog ontbreekt, dat ook de niewe godendienst dit zal zijn, niet meer van de Zon zelf maar van de stoffelike, hogere wezens, die de Zon wel zullen bewonen, en van de Zonne* en Planeet*Logoi. Dit zou o. m. die terugkeer beëindigen tot de Natuur, tot den oertoestand, die al in de XVlII^e Eew zo sterk zich uitte in de denkbeelden van J. J. Rousseau. Te onderstellen, dat de Zon niet bewoond is, omdat wij er in verbranden, is even onzinnig als te beweren, dat de zee niet met levende wezens bevolkt is, omdat wij er in verdrinken. Hoe langer hoe meer leert de Wetenschap, dat het leven met alle bepaalde voorwaarden spot. Aan dat Inter*Asterale Naturalisme van den niewen Godsdienst, zoals die nu al snel uit de ouden evolueert,