Wereldbouw

12

Lohengrin niet slechts een tempelier, die aanspoed van Montsalvat ter bevrijding van Elsa, maar zijn figuur is meteen een simboliese voorstelling van de Zon der niewe tijden, de verpersoonliking van een soort Socialisme — en bij hem een nog half burgerlik soort — die Elsa, de incar* natie van de lijdende Mensheid, verlossen wil, maar naar het verloop van Wagner’s opera daarin slechts half slaagt, terwijl in mijn verzen die verlossing Voorgesteld word door een later geslacht van Graalridders, door den laatsten Graal* Koning en zijn Tempel*Paladijnen d. i.: door den Messias* Imperator en zijn Apostel*Maarschalken en wel duizend jaar na het eerste derde van de Xe Eew, waarin Lohengrin ondersteld word te leven. Dan ook pas verbreid zich het Rijk van den Graal over de ganse Aarde, dus in de eerste helft van de XXe Eew.

Nu is het Socialisme, dat Wagner in Lohengrin perso* nifieerde zijn eigen vaag en toch geniaal gevoels*socialisme, niet dat van Karl Marx, al heeft het er overeenkomst mee. En ook het mijne, in dezen Zwaanridder verzinnelikt, is een ander, het prae*méssiaanse, uit de periode Fin d’Eres, die eindigde in 1914, het begin der Niewe, Messiaanse Aera. Wagner, reeds door zijn hangen aan koningschap en adeldom, kon noojt onder de politieke socialisten van zijn tijd een belangrijke rol spelen. Onder hen was en bleef hij juist als de voorloper van een niewer socialisme dan het hunne, misplaatst. Vandaar dan ook, dat Bakoenin, met wien hij in 1848 te Dresden als opstandeling streed tegen de regeering, hem noojt als révolté helemaal au sérieux heeft genomen.

In de germaanse mytologi was Lohengrin de Zon, die de Aarde bij den aanvang der Lente, als de zwanen weer togen naar het Noorden, verloste uit de ellende van den