Deze vijandige wereld

teer bellen was al lang niet veilig meer, dat deden de Schalk-haarders ook. 'Ga jij weg,' zei Bep haastig, schoof de mat in de gang opzij, trok het zeil omhoog, daarna het houten luik in de grond. Ik hurkte in het duister, veegde een spinneweb van mijn voorhoofd; gék, je kon onder de grond aan de straatkant een straaltje licht zien. Soms schoten ze door de vloer, als ze geen zin hadden om te zoeken. Zouden anderen het bonzen van je hart kunnen horen? Belachelijk.

Bep tikte met een stok op de grond, zoals we hadden afgesproken als het veilig was. Ik hoorde haar het zeil omhoogtrekken, en bijna tegelijkertijd duwde ik met mijn hoofd het luik omhoog. Een sprongetje, en ik hing met mijn buik over de rand van de vloer. Een knie, toen trok Bep me de hal in. 'Het is Nico,' zei ze zacht en legde een vinger op haar mond, want onze kleine Ellen sliep in de kamer ernaast, die zich niet liet wekken door luchtalarm en afweergeschut, maar op onze stem meteen reageerde.

'Wat kom jij zo laat doen?' vroeg ik. Waarom had hij kleine Herman meegenomen, die bij ze was ondergedoken; nog wel 's avonds na achten?

'De Grüne Polizei is bij me thuis geweest,' antwoordde hij. 'Iemand heeft ons verraden. Ik was er gelukkig niet. Greet lag ziek te bed toen ze kwamen. Ze heeft Hermannetje bij zich genomen, tussen haar benen onder de dekens, die smeerlappen hebben gelukkig niets gemerkt, maar alle anderen zijn gearresteerd.'

Zwijgend en bijna op onze tenen lopend liepen we in het donker langs de huizen, en voor de zekerheid hield ik nog een tas voor mijn ster gedrukt. Nu moest ik godverdomme voor hém een onderduikadres zoeken. Zo ging het altijd. En voor mijn eigen familie had ik niets kunnen doen.

71