Deze vijandige wereld

De B van Bemazzel

Het schoesie had in een dronken bui zijn eigen darmen uitgekotst, de broeder van de ggd had ze weer door zijn keelgat geduwd. Hij had op straat tegen een muur staan pissen en een bekeuring gekregen op de koop toe. Hij had staan schelden bij vader in de schoenmakerij, op die vuile smeris en op de rotjoden. Dat was geweest in het tijdperk vóór de sterren.

Daarna had hij, naar de smerige gele lap op onze borsten starend, met iets van schrik in zijn stem gezegd: 'Verrék, zijn jullie ook joden? Dat heb ik nooit geweten.'

Maar hij was blijven komen, ook toen het niet meer mocht. Zoals voor de oorlog, toen hij steuntrekker was, had hij de uitgestanste zolen tussen zijn jasje en zijn overhemd verborgen voor hij de winkel uit ging, naar de Quellijnstraat om de hoek, de Joden-Kelijn omdat er een sjoeltje was geweest, een joodse bakker, een kosjere slager.

Veel klanten kwamen er niet meer, al was het moeilijk voor ze een andere schoenmaker te vinden. Franken op het Van der Helstpleintje was ras-arisch, maar hij was Duitser van oorsprong en diende nu in de Wehrmacht. Een jongetje in manchester, van het weeshuis op de Stadhouderskade, stapte plotseling de winkel binnen omdat zijn zool los had gelaten. 'Hee, schoenmaker,' zei hij als oude bekende en kreeg van vader twee centen fooi 'voor een sigaartje,' zoals vroeger.

Maar het stof, dat de uitpoetsmachine uitblies omdat de

51