Deze vijandige wereld

ling, en ik begreep niet waarom. 'Wil je even vier broodjes met lever voor me halen?' vroeg hij. 'Hier heb je één-zestig.' Veertig cent voor één broodje? Je kon wel zien dat hij rijk was.

Daarna mocht ik naar huis, en reed op mijn gemak met mijn nieuwe karretje de binnenstad door, Weteringschans, rechtsaf het Westeinde op, langs een geparkeerde auto. Het portier werd opengegooid en nog voor ik kon uitwijken, sloeg het tegen mijn stuur. 'Pas op,' hoorde ik mensen gillen, en terwijl ik opkeek knarsten de wielen van een tram vlak voor mijn ogen. Ik duwde de op de rails liggende fiets voor me uit om de tram tegen te houden, maar werd zelf achteruit geschoven langs de straatstenen. Het gevaarte, waarvan de koplamp mij aanstaarde, stond stil.

Mensen kwamen om me heen staan. Bloed druppelde door de met straatvuil besmeurde knokkels van mijn handen. 'Loop eens een stukje,' commandeerde een man, 'nu je armen bewegen.' Hij keek om zich heen en zei: 'Gelukkig, dat is goed afgelopen.' Goed afgelopen noemde-ie dat. Het voorwiel van mijn nieuwe fiets was helemaal verbogen. En er zaten gaten in de knieën van mijn lange broek.

De man van de auto wilde wegrijden en riep: 'Dan moet hij maar uitkijken.'

'Je moet naar het politiebureau gaan,' raadde een vrouw me aan. 'Hier vlak bij, op de Stadhouderskade.'

Agenten zaten aan een tafeltje te kaarten. Eentje zat achter een soort hoge toonbank, en vroeg: 'Wat kom jij hier doen? De deur van een auto tegen je aan gegooid? Daar kunnen we niets aan doen, daar bestaat nog geen verordening tegen.'

Ik sleepte de fiets mee langs de stoep van de Stadhouderskade, de Van der Helststraat in. Daar had je de brouwerij al, en ik wist nog steeds niet hoe ik het aan vader moest vertellen, die wel zou schreeuwen, want er was pas één keer op de fiets afbetaald, en nu was hij al stuk.

47