Deze vijandige wereld

de stoeprand, ik probeerde af te stappen, rende in slingerbewegingen naast mijn fiets om niet te vallen en smakte door het glazen raam van een cafédeur.

Toen werd ik écht vijftien jaar, en mijn cadeautje stond in de keuken: een fiets. Van de Onderwijzers Wielerclub waar oom Sam lid van was. Een daalder per week afbetaling. En hij had een terugtraprem.

'Halt,' riep de smeris op de brug van de Jodenbreestraat en stak zijn armen breeduit, om het verkeer van de Oude Hoogstraat door de laten. Verrék, mijn fiets wilde niet remmen, nu die ene trapper recht omhoog stond. Die agent kwam steeds dichterbij. Ik trok met alle kracht aan mijn stuur, maar nu zat mijn voorwiel tussen de benen van de smeris, die bijna viel. 'Ga maar eens mee naar de kant,' maande hij. 'Je remmen deugen niet.' 'Jawel hoor,' antwoordde ik, 'het komt door mijn trappers, die stonden net verkeerd.' 'Stommeling, als je niet kan fietsen, moet je niet op zo'n ding gaan zitten,' hoorde ik snauwen, en toen: 'En sodemieter gauw op, de volgende keer ga je op de bon.'

Naar buiten starend, stond ik te wachten op het kantoor van de directeur, die me had laten roepen, maar eerst nog tegen de werkster schreeuwde: 'Laat het niet meer gebeuren, twee onkostennota's voor een pond soda in één week: hier, tweemaal drie cent.' Zij haastte zich de kamer uit, keek in haar verwarring nog scheler dan anders, ofschoon ze mij verzekerd had, dat ze bij elke bevalling minder scheel was geworden, en ze had tien kinderen, onder wie de beroemde voetballer Jantje Heeren, kijk maar in de krant.

Toen keek de baas naar mij, zijn ogen gleden langs de te korte pijpen van mijn eerste lange broek. Hij glimlachte plotse

46