Brand in Mokum

de rand van de krib. 'Kijk eens,' zei hij en toonde een stoffige vingertop. 'Dat gebeurt niet meer, snap je? Anders zal ik er bij de directeur melding van maken.'

Het huilen stond Jules nader dan het lachen. De woorden sloegen hem als blote handen in het gezicht. Toen haalde hij zijn schouders op. Het kon hem allemaal niets meer schelen. Zodra de huismeester vertrokken was, ging hij op zijn krib liggen, ofschoon dit overdag niet was toegestaan. Door de dikke celmuren meende hij de stem van Jeltje te horen, of was het die van zijn moeder? Zij moest bij hem op bezoek komen.

Staande voor het grote bureau van de directeur herhaalde hij: 'Ik wil u vergunning vragen voor een speciaal bezoek van mijn moeder.'

'Speciale bezoeken kunnen uitsluitend worden verleend voor zaken en dergelijke. Staan er zakelijke belangen op het spel?'

Jules dacht diep na. Welke vorm kon hij er voor vinden om aan de formele bezwaren van de directeur tegemoet te komen?

Intussen knikte de directeur naar de huismeester, die op een stoel naast de deur zat, om hem te kennen te geven dat hij Jules in de gaten moest houden. Je kon nooit weten wat er ging gebeuren als gedetineerden met zulke dwaze vragen bij hem kwamen.

'Zij moet voor de televisie spreken,' antwoordde Jules tot zijn eigen verrassing.

'Waarover dan wel?'

'Een zaak van algemeen belang,' antwoordde hij gewichtig, en hij voegde er met een gevoel van over-

70