Brand in Mokum

spreken, eentje die niet aan hun tijd knabbelde en die niet schreeuwde. In elk geval dienden ze te weten dat hij er niets mee te maken had, en hij trok aan de bel van de cel, zodat op de gang een rode klep omlaag-viel en een passerende bewaarder het zou opmerken. Hij bonsde op de deur, werd razend, gilde, trapte ertegen, tot eindelijk de celdeur geopend werd.

Hij had geluk, het was de bewaarder die hem altijd vriendelijk bejegende, maar nu zei deze dat hij zich rustig had te gedragen omdat hij anders naar de straf-cel werd gestuurd. 'Leest u dit nu eens,' drong Jules aan, en zijn hoofd langs de regels heen en weer bewegend, las de bewaarder het ongelofelijke bericht.

'Nou nou... dat ziet er niet mooi uit. Kan ik iets voor u doen?'

'U moet met mijn vrouw spreken, zo gauw mogelijk.'

'Wat denkt u wel, dat kan me mijn betrekking kosten.' Twee zwarte lijnen tekenden zich scherp onder zijn ogen af.

Terwijl Jules nog aan het schrijven was, klonken er holle voetstappen op het ijzer van de ring. Snel trok de bewaarder het briefje uit zijn handen om het tussen zijn schoen te steken, en onmiddellijk te verdwijnen.

Wantrouwig liep de huismeester Jules' cel binnen, keek om zich heen en vroeg ten slotte waarom zijn cel zo smerig was.

'Ik heb hem gisteravond nog aangedweild, meester,' antwoordde Jules bedeesd.

De huismeester veegde met een wijsvinger onder

69