Brand in Mokum

'Loopjongen...' herhaalde ze, en moest ineens vreselijk lachen. 'Eigenlijk zou ik ook wel eens man willen zijn. Maar de dokter zou met zijn handen van mijn ballen af moeten blijven. Een keer, bij het inwendig onderzoek, kwam hij aan een gevoelig knobbeltje, met moedwil, daar ben ik van overtuigd, nooit ben ik meer naar hem toegegaan. En jij, slappeling, jij laat zo maar een kloot wegnemen.'

'En als het nou eens kanker is? Dan moeten ze gauw ingrijpen, anders zaait het zich in je lichaam uit als de sporen van een paddestoel.'

'Raak toch niet zo gauw in paniek. Mannen denken al dat ze doodgaan als ze een griepje hebben, en dit is misschien niet eens iets ziekelijks.'

'Hoe weet jij dat? Dokter droppie...'

Jeltje gaf geen antwoord, zij zocht koortsachtig naar een argument dat Jules zou kunnen overtuigen. Hij was zo eigenwijs als hij groot was, al wilde ze dat niet zeggen, anders was het hek helemaal van de dam. Zij moest hem koste wat kost bepraten, en ze wist niet hoe.

Geërgerd door haar onmacht, vroeg ze hatelijk aan Jules: 'Wat loop je nou weer te zoeken?'

'Ik kan mijn bril niet vinden.'

'Dat gebeurt bijna elke dag.'

'Je weet, als ik mijn bril niet op heb kan ik mijn bril niet vinden,' zei hij.

'Moet ik nou lachen?'

Bijna tegelijkertijd riep ze: 'Ik heb het gevonden. Weet je nog van de oogarts? Die vroeg of je voeten waren gegroeid. En toen je ja zei, omdat je juist

3«