Heden kijkdag

ne cijfers. Toch loopt het er meestal op uit, dat ze gaat schreeuwen en soms moet huilen. Eerst trekt ze aan haar vingers, tot die gaan kraken. Dan gaat ze krijtjes breken, we weten het al en ineens huilt ze, midden voor de klas. Vorige week heb ik op de tramhalte aan Saartje voorgedaan hoe tante Hans doet. Toen ik omkeek ben ik me dood geschrokken, want zij stond ook op de tram te wachten. Ik dorst haar later haast niet aan te kijken, in de klas, maar ze is gelukkig vriendelijk tegen me, als altijd. Misschien heeft ze het niet gezien.

De Nederlandse leraar is ook aardig en hem durven ze niet te pesten, niemand denkt eraan, want streng is hij niet. Het is wel zo dat ik niet meer goed opstellen kan maken.

'Je moet je wat meer laten gaan', zegt hij tegen me, 'je hoeft heus niet bang te zijn.' Dat heb ik gedaan, en ik heb verteld dat ik altijd graag schaatsen had willen hebben, maar dat er thuis nooit wat van kwam.

En nu heeft de Baas me geroepen, toen hij me in de gang zag lopen, en gezegd: 'Ik heb nog een paar schaatsen voor je op zolder, die zal ik voor je meenemen.' Hoe zou hij het hebben geweten? Van mijn opstel natuurlijk, daar hebben ze over gekletst, had ik het maar niet geschreven. Trouwens, ik heb de schaatsen niet eens gekregen, de Baas heeft er niet meer aan gedacht.

De Baas, zo noemen we de directeur. Hij geeft Duits, ook in onze klas. Mijn repetitie is heel goed, maar dan zegt hij tegen me: 'Je hebt toch niet gespiekt, hè?' Het is niet eens zo, maar ik krijg een kleur, nu denkt hij natuurlijk dat het wel zo is.

In de klas moet je goed opletten als een leraar iets uitlegt, daar moet je later huiswerk van maken. Maar

ioo