Saartje gebakken botje

gewoon, zelfs koud een beetje. Heb je iets gegeten wat je niet mocht?'

Ik schrok. Zou ze het begrijpen, van die tabak? Vader zei altijd dat ze later kinderarts moest worden. Nee, dat kon niet, ze was er niet bij geweest. En toch, met Saartje was ik nooit zeker. Soms zei ze plotseling iets alsof ze voelde wat ik aan het denken was. Ik hoefde haar heus niets wijs te maken.

'Je kan het mij gerust vertellen,' vleide ze.

'En het dan aan vader overbrengen.' Ik klappertande bij die woorden. Zou het echt koorts geworden zijn? Kon dat, als je eerst misselijk was geweest? Zou Saartje nu geloven dat het griep was? Ik nam me heilig voor, geen woord meer te zeggen, om me niet te verspreken.

'Laat je tong eens zien?' vroeg Saartje.

'Dokter droppie,' mompelde ik en stak aarzelend mijn tong uit.

'Er zit een bruine vlek op je bloes, het lijkt wel poep.'

Nu kwam ze er natuurlijk achter. Smekend vroeg ik haar me niet te verklikken.

'Nee,' antwoordde ze.

'Je hand erop?'

'Mijn hand erop.'

Nu hoefde ik niet meer bang te zijn en ik vertelde haar opgelucht de ware toedracht. En weet je wat ze alleen maar zei?

32